Na tle przedstawionego opisu wydaje się, że najwłaściwszy sposób mycia zabytkowych tkanin jest stosowany w pracowni konserwacji tkanin wiedeńskiej Heeresgeschichtlichen Museums. Kąpiel przygotowuje się z wody destylowanej, 0,04% Tino vetin JU (etoksylan alkilowy, prod. Ciba-Geigy) i 0,005% karboksymetylocelulozy. Tkaninę zanurza się w cieczy w temperaturze około 22°C, przy pH 7. Następnie wykonuje się dwukrotne płukanie w wodzie wodociągowej i trzeci raz w wodzie destylowanej z dodatkiem jonów wapnia (Zobl R„ 1985).
W pracowniach konserwacji tkanin stosuje się coraz większe ilości syntetycznych środków piorących, przeważnie niejonowych, w ilości na ogół 1 gna litr wody. Zaletą tych środków w porównaniu do mydła jest to. że już w podwyższonej temperaturze wykazują wysokie działanie czyszczące i są niewrażliwe na dodatki soli, kwasów i ługów oraz twardość wody. Pranie dawnej tkaniny w wodzie z dodatkiem syntetycznego środka piorącego powinno odbywać się na ogół w temperaturze 35°C przy pH 6,5—7,5. Mydło naturalne reaguje z jonami wapnia i magnezu, obecnymi w wodzie wodociągowej — tworzy się osad (wapniowych i magnezowych soli kwasów tłuszczowych), często krystaliczny, który osiada na włóknach, nadając im szorstkość. Detergenty syntetyczne nie wywołują tego rodzaju efektu. Składy chemiczne oferowanych przez handel środków piorących są utajnione ze względu na konkurencje, trzeba jednak przestrzec przed środkami szybko piorącymi, o silnym działaniu bielącym. Do celów konserwatorskich używany jest m.in. produkt o nazwie Synders (prod. Levapon Produkte. Bayer Leverkusen) Przed zastosowanie syntetycznych środków piorących konieczne jest sprawdzanie, czy nadają się do konserwacji dawnych tkanin.
Przy tkaninach silnie zabrudzonych konieczne jest stosowanie środków powierzchniowo czynnych, tzn. środków piorących, zwilżających i zmiękczających, które nie tylko ułatwią usuwanie brudu, ale często tez przyczyniają się do usunięcia zaplamień.