Płukanie. Po umyciu tkaniny konieczne jest gruntowne płukanie w wielokrotnie zmienianej wodzie (najlepiej destylowanej lub przynajmniej miękkiej). Jeżeli ciecz piorąca zawierała mydło lub słabo alkaliczne chemikalia, to końcowy zabieg wymaga dłuższego płukania (ok. 1 godziny). Do płukania używa się wody o niższej temperaturze niż do mycia. Po dokładnym płukaniu, kilkakrotnie zmienia się wodę destylowaną i czasami na końcu stosuje się środek dezynfekujący lub konserwujący. Do szybkiego odsączenia z nadmiaru cieczy stosuje się tampony z ligniny. Nie należy natomiast tkanin odwirowywać ani wyżymać. Ponieważ mokre włókna są szczególnie wrażliwe, tkaniny muszą leżeć gładko na równym podkładzie, dobrze rozprostowane i tak pozostawione do wyschnięcia.
Suszenie. Po dokładnym płukaniu tkaniny należy możliwie szybko ułożyć do schnięcia, gdyż włókna mokre utleniają się na powietrzu i uzyskują w przypadku włókien pochodzenia roślinnego brązowawe zabarwienie. Do schnięcia tkanina powinna być ułożona horyzontalnie na równym podkładzie, np. na szybie szklanej z rozścieloną bibułą. Należy również nadać jej właściwy kształt (szczególnie wymagają tego koronki). Natomiast nie wolno wieszać starych tkanin, jak to ma miejsce przy obiektach współczesnych.
Najwłaściwsza temperatura suszenia na wolnym powietrzu wynosi 18—21°C, czasami proces ten można przyspieszyć za pomocą suszarki do włosów, używanej jednak z odległości nie mniejszej niż 30 cm. Prasowanie tkanin stosuje się tylko w wyjątkowych wypadkach, żelazkiem o temperaturze około 60°C i przez zabezpieczające płótno.