Dezynfekcja. Do zwalczania drobnoustrojów (do odkażania) oprócz wyboru odpowiedniego środka bardzo istotna jest przyjęta technika pracy. Za najbardziej właściwą uznać można natryskiwanie. Proces powinien przebiegać w następujących etapach: 1) osuszenie obiektu, 2) oczyszczenie, 3) naniesienie środka dezynfekującego, 4) dokładne wysuszenie gorącym powietrzem. Środki do dezynfekcji muszą spełniać pewne warunki. Powinny być nieszkodliwe dla tkanin, łatwe w stosowaniu, nie mogą obniżać wytrzymałości tkanin, ani wywierać złego wpływu na barwniki. Powinny też być bezbarwne, bez zapachu i nietoksyczne dla ludzi.
Do dezynfekowania używa się wielu środków, m.in. tlenku etylenu (jako gazu), fluorku sodu (w roztworze), pary tymolu lub jego 5-proc. roztworu, pary naftalenu, a także Toralitu A Teig (8-chinolinian miedzi, prod Casella) w wodnej dyspresji. Wadą tego ostatniego środka jest wpływ na fakturę tkaniny oraz zabarwienie (żółtozielone), stąd jego użycie powinno być ograniczone do tkanin z wykopalisk archeologicznych Używany jest tez Proxel A (dwuhydro-ksydwuchlorodwufenylometan, prod ICI) 0,2—0,5-proc. rozpuszczony w alkoholu etylowym i izopropylowym lub 1% na wagę tkaniny. Stosuje się tez Shirlan Powder (anilid kwasu salicylowego, prod ICI) rozpuszczany w alkoholu etylowym i metylowym lub 1—3-proc. roztwór Germocidu (czwartorzędowe związki amoniowe, prod BASF)
Ze związków organicznych stosowane są głównie związki miedziowe, np. nafteman miedziowy, oleinian i rycynooleinian miedziowy, 3-fenylosalicylan miedziowy oraz pięciochlorofenolan miedziowy (silny środek dezynfekcyjny, ale o zabarwieniu ciemnoczerownym). W użyciu znajdują się także dwu-metylodwutiokarbaminian cynku (ziran), w ilości 0,75% na wagę tkaniny z żywicą melaminową w ilości 2% na wagę tkaniny, a także gazowy Rotanox (90% dwutlenku węgla i 10% tlenku etylenu).