Pranie tkanin na sucho. Odbywa się za pomocą rozpuszczalników organicznych. Czyszczenie zabytkowych tkanin na sucho często stanowi jedyną możliwość usunięcia zabrudzeń, a stosowane jest wówczas, kiedy nie można przeprowadzić prania sposobem na mokro. Nie wolno prać tkanin, gdy są one wrażliwe, łamliwe albo nietrwale barwione czy malowane w sposób nie pozwalający na zanurzenie w wodzie.
Czyszczenie na sucho powinno być przeprowadzone, gdy tkanina jest wyschnięta, zbutwiała, a jej włókna np. ulegają pękaniu w wodzie. Dotyczy to też tkanin wykonanych z różnych włókien lub stanowiących połączenie różnych materiałów. Czyszczenie na sucho, ogólnie biorąc, jest bardziej nastawione na uszanowanie zabytku niż czyszczenie wykonywane na mokro. Efekty czyszczenia są także różne. Przy użyciu rozpuszczalników organicznych włókna tkaniny nie pęcznieją, a także nie zachodzi obawa o ich skurcz oraz deformację kształtów, co szczególnie ważne jest przy ubiorach. Fragmenty tkanin występujące już jako zbity limonit, są również czyszczone rozpuszczalnikami organicznymi. Tą drogą osiąga się przyśpieszone wysuszenie, konieczne natomiast wzmocnienie uzyskuje się dzięki równoczesnemu naniesieniu środka impregnującego.
Brud nierozpuszczalny w wodzie jest usuwany rozpuszczalnikami organicznymi — przede wszystkim dotyczy to zanieczyszczeń zawierających tłuszcze. Często jednak nie stanowią one głównego zanieczyszczenia tkanin. Czasami po myciu na mokro powstaje konieczność przeprowadzenie czyszczenia chemicznego, np. plam, które dopiero teraz się ujawniły.
Jakkolwiek czyszczenie na sucho często jest zalecane w przypadku tkanin zabytkowych, to jednak muszą one być poddawane wcześniejszym próbom na działanie określonych rozpuszczalników organicznych. Konieczne jest też oszczędne stosowanie rozpuszczalników.