Sklejanie rozdarć i łatanie dziur. Łatki na delikatnych skórkach sporządza się z gazy nylonowej i przykleja za pomocą preparatu Texicryl-Kleber; następnie miejsca sklejeń trzyma się pod obciążeniem do czasu wyschnięcia. Rozdarcia i dziury w grubszej skórze podkleja się płótnem lub skórą, przyklejając je za pomocą spoiwa z polialkoholu winylu lub polialkoholu akrylowego, czy też polioctanu winylu lub żywicy epoksydowej. Skóra na łatki musi być podobna do oryginalnej. W wypadku starych skór krawędzie (ok. 1—1,5 cm) oryginału i łatki zeszlifowuje się, zaś w nowych (gdzie nie jest to możliwe) zaostrza się je odpowiednim nożem. Tak spreparowane brzegi pokrywa się klejem, do czego nadaje się dobrze m.in. Renia (prod. Renia-Gesellschaft, Kolonia). Spoiw, które zmieniają z czasem swą barwę (tj. brązowieją), nie należy używać do klejenia jasnych skór.
Niektórzy konserwatorzy stosują do wypełniania małych ubytków masę, do większych zaś łatki z dwoiny wyprawionej (rozcinki), przyklejając je m.in. jednoskładnikowym Elastosilem 07 (spoiwem silikonowym, prod. Wacker, Monachium), który pod wpływem wilgoci atmosferycznej polimeryzuje. Ma także duzą zdolność klejenia i równocześnie wyjątkową przyczepność. Dużą zaletą Elastosilu 07 jest niewnikanie w skórę i elastyczność. Preparat ten poddaje się wszystkim poruszeniom skóry i nie powoduje jej łamania się w miejscach sklejeń. Stosuje się także wklejanie w otwór łatek ze skóry, dokładnie dociętych do jego kształtu, a dla zabezpieczenia podkleja się na odwrociu łatką większą o 1—2 cm.
Kit do wypełniania ubytków (dziur i szczelin) sporządza się z włókien skóry, tj. ze skóry drobno pociętej i rozdrobnionej w mikserze, oraz ze spoiwa skrobiowego czy dyspersji polioctanu winylu i ewentualnie barwnika. Nakładanie kitu w ubytki powinno być wielokrotnie powtarzane, gdyż przy wysychaniu następuje kurczenie.