Wilgotność. Wahania wilgotności powietrza wpływają ujemnie na skórę. Zbyt suche powietrze wywołuje utratę jej elastyczności, a w następstwie kruchość i łamliwość. Nadmierna wilgotność stwarza dogodne warunki rozwoju pleśni i grzybów, prowadząc do zmian strukturalnych, pęcznienia i fałdowania, oraz wpływa na osłabienie własności mechanicznych Za właściwą zawartość wilgoci w skórze zabytkowej przyjmuje się 12%.
Promienie słoneczne. Bezpośrednio padające promienie słoneczne, intensywne oświetlanie skóry eksponowanej w witrynach, podobnie jak i wysoka temperatura otoczenia prowadzą do poważnych szkód. Promienie świetlne (słoneczne lub z innych źródeł) powodują płowienie barwionej i malowanej skóry Stwierdzono przy tym. ze skóra barwiona tradycyjnymi barwnikami roślinnymi jest mniej wrażliwa na działanie promieni słonecznych niż skóra barwiona farbami syntetycznymi.
Starzenie się. Naturalne procesy starzenia wyrobów ze skóry przebiegają szybciej i intensywniej na skutek niewłaściwych warunków przechowywania oraz innych dodatkowych czynników otoczenia, m.in. brudu i kurzu.
,,Mokra skóra”. Archeologiczne znaleziska skóry wykazują, ze szkody są zróżnicowane w zależności od warunków glebowych. Ogólnie biorąc, skóra dobrze znosi suche otoczenie (również ziemię ubogą w tlen), natomiast szczególnie szkodliwa jest dla niej ziemia wilgotna.
Mokre wyroby ze skóry lub leżące dłuższy czas w wodzie po wystawieniu na działanie powietrza cierpią zarówno w wyniku powstawania pleśni na ich powierzchni, jak i w w wyniku rozkładu przez mikroorganizmy. Natomiast skóra wydobyta z silnie zasolonych wód gruntowych jest doskonale zakonserwowana.