Czynniki chemiczne. Spośród zanieczyszczeń powietrza najgroźniejszym wrogiem wyrobów ze skóry jest dwutlenek siarki, który utlenia się na włóknach skóry i przechodzi w bezwodnik siarkowy, dając z parą wodną kwas siarkowy. Wpływ na intensywność działania kwasu ma oczywiście wilgotność otoczenia. Kwas siarkowy powoduje hydrolityczny rozkład substancji skóry. Oprócz rozpuszczalnych produktów rozpadu następuje również rozszczepienie podstawowych łańcuchów strukturalnych, z których składają się elementy skóry. Rozszczepienie łańcuchów białkowych i wystąpienie rozpadu pudrowego może być tez spowodowane użyciem kwasów w procesie garbowania (co często miało miejsce po roku 1830). Omawiane zjawisko uzewnętrznia się zmianą barwy, kruchością i łamliwością skóry oraz plamami i wykwitami na jej powierzchni. Duże niebezpieczeństwo uszkodzeń grozi skórze w miejscach jej styku z żelazem, bowiem katalizuje ono reakcję utleniania się dwutlenku siarki i przejścia w bezwodnik siarkowy Następstwem tego jest nie tylko sczernienie i rozpad skóry, ale także częściowe rozpuszczenie się żelaza.
Zawartość siarczanu w skórze wskazuje zasięg zniszczenia, jakiego dokonał kwas siarkowy w wyniku pochłaniania dwutlenku siarki z powietrza. Wykryta przy tym zostaje zawartość siarczanu amonowego, produktu rozpadu włókien skóry, w wyniku działania kwasu siarkowego. Również obecność azotu rozpuszczalnego (już w ilości 0,15% w wyciągu wodnym) skazuje na procesy hydrolityczne zachodzące w skórze.
Wartość pH powyżej i poniżej wskaźnika 3—4. powoduje utratę odporności skóry na wilgoć w wyniku hydrolizy kolagenu aż do całkowitego jej zmurszenia Kurz osiadający na powierzchni skóry może sprzyjać jej rozkładowi, jeżeli znajduje się ona w zanieczyszczonym powietrzu. Tlen również ma swój udział w niszczącym działaniu atmosferycznym, powodując wydzielanie wolnego kwasu.